Πόσες φορές, σε δημόσιες παρεμβάσεις έχουμε βρεθεί μπροστά, τα τελευταία 3 χρόνια, στην παραπάνω πρόταση. Πολλές. Μάλιστα ,πολλοί από τους αστέρες της εγχώριας πολιτικής ζωής το εμφανίζουν σαν να ανακαλύπτουν την Αμερική, καταλήγοντας παράλληλα, σχεδόν ομόθυμα, πως η σανίδια σωτηρίας της πολύπαθης ελληνικής κοινωνίας είναι μία νέα συμπόρευση προσώπων.
Είναι σαφώς μία λανθασμένη αφετηρία συλλογιστικής. Και εξηγούμαι: Πρώτον, η παράταξη οφείλει να λειτουργεί υπέρ της κοινωνίας και όχι να εκπληρώνει φιλοδοξίες των “πρώτων ονομάτων” του χώρου. Δεύτερον, η άρθρωση ενός προγραμματικού πολιτικού σχεδίου, δε μπορεί να εξαντλείται σε συνθηματολογίες και παρωχημένα αφηγήματα.
Πολλοί επιζητούν ένα νέο αφήγημα αλλά αρκούνται σε μία διάταξη λέξεων που πράγματι στο παρελθόν σηματοδότησαν μία ολόκληρη εποχή: κοινωνική δικαιοσύνη, αλλαγή, μεταρρύθμιση, δημοκρατικές διαδικασίες. Όμως, πλέον δεν είναι αρκετό. Ο καθένας μας, λειτουργώντας με το θυμικό και αρνούμενος την πραγματικότητα, μπορεί πράγματι να οδηγηθεί στην υποστήριξη μίας διαδικασίας συναισθηματικών συμβολισμών, χωρίς να προσδιορίζει την ατζέντα αναγκαίων παρεμβάσεων που ο τόπος απαιτεί για να λειτουργεί σαν μια κανονική χώρα.
Όμως, αγαπημένοι μου σύντροφοι, για να μου βγάλετε από το μυαλό ότι προσπαθείτε να δημιουργήσετε μια πολιτική κολυμβήθρα του Σιλωάμ στην οποία θα εισέλθετε για να εξαγνίσετε τις πολιτικές σας αμαρτίες (όποιος βέβαια έχει γιατί σίγουρα δεν είναι όλοι ίδιοι) θα πρέπει πρωτίστως να παρουσιάσετε την πολιτική πλατφόρμα γύρω από την οποία προτείνετε εσείς να συσπειρωθούμε.
Πως τοποθετείται η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατική – προοδευτική παράταξη στο ερώτημα της δημόσιας ή ιδιωτικής ασφάλισης, στη δημόσια ή ιδιωτική παιδεία, στη δημόσια ή ιδιωτική υγεία; Γιατί δεν γίνεται ο ελληνικός λαός να πληρώνει στο κράτος για παροχές τις οποίες όταν τις χρειαστεί, να πρέπει να τις πληρώνει ξανά στον ιδιωτικό τομέα.
Σήμερα που οι πόροι του κράτους αποκτούν χαρακτηριστικά σπανιότητας οφείλουμε να είμαστε σαφείς σχετικά με την σύνδεση ή μη της αξιολόγησης την δημοσίων υπαλλήλων με το μισθό τους, την προαγωγή τους ,την παραμονή τους στο δημόσιο.
Οφείλουμε να είμαστε σαφείς ως προς το θέμα της ασφάλειας στους δρόμους και τη φύλαξη της δημόσιας περιουσίας με τη χρήση τεχνολογικών μέσων εποπτείας.
Οφείλουμε να είμαστε σαφείς για το ποιο θα είναι το νέο παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Ποιος είναι ο ρόλος της νέας γενιάς επιστημόνων που διαπρέπει στο εξωτερικό. Ποιος είναι ο ρόλος των νέων της χώρας που αναζητούν τρόπο φυγής ; Ποιος είναι το σχέδιο αντιμετώπισης της αντίστροφης πυραμίδας και του δημογραφικού προβλήματος της χώρας ; Πως η νέα οικογένεια υποστηρίζεται, πως οι νέοι μπορούν να δημιουργήσουν ;
Οφείλουμε να μιλήσουμε άμεσα για τη θεσμική αναβάθμιση της πολιτικής ζωής της χώρας: ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, η ισονομία και η ισοπολιτεία πολιτών και δημόσιων αξιωματούχων. Αλλά και ένας εκλογικός νόμος, όχι αλισβερίσι αλλά γνήσια αντιπροσώπευση των πολιτών. Να σπάσουν οι πολυεδρικές και να συζητήσουμε θητείες στα αξιώματα.
Αγαπητοί σύντροφοι, κάτι πρέπει να πούμε τέλος πάντων. Δεν αντιλαμβάνεστε ότι πλέον δεν είναι αρκετό να προφασιζόμαστε την ανεπάρκεια των άλλων ; Μετά απ´ όλο αυτό το πολιτικό ταξίδι της κοινωνίας σε κάθε λογής λαϊκισμό (πράσινο, μπλε, κόκκινο), η λύση δεν είναι ένας νέος λαϊκισμός, αναμορφωμένος. Για να δημιουργηθεί ξανά σχέση εμπιστοσύνης, δεν αρκεί η κριτική, ούτε καν το καλύτερο σχέδιο με απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που παραπάνω έθεσα.
Πρέπει να αποτυπωθεί το πώς, να σκιαγραφηθεί ο δρόμος, να περιγραφεί ο τρόπος, να κοστολογηθεί το σχέδιο μα κυρίως να εκφραστεί με ειλικρίνεια. Πρέπει να πείσουμε. Πρέπει να μπορούμε να πείθουμε.
Αγαπημένοι μου σύντροφοι δεν αρκεί η επωδός: « η χώρα χρειάζεται μια σύγχρονη προοδευτική παράταξη». Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο τι εννοούμε προοδευτικό, τι δημοκρατικό, τι σοσιαλδημοκρατικό. Και ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό, είναι μέσα από ολοκληρωμένες τοποθετήσεις στα σύγχρονα προβλήματα της χώρας.
Όποιος όμως θέλει να συμβάλλει για την ανάταξη της κοινωνίας, πρέπει πρώτα με το παράδειγμά του να χτίσει μία νέα σχέση εμπιστοσύνης. Όποιος θέλει να διαλύσει ένα από τα υφιστάμενα κόμματα και να συμμετέχει στη δημιουργία ενός νέου, καινούριου, οφείλει πρώτα να καταθέσει τον απολογισμό του, με αξιολόγηση, με συνέπειες της αξιολόγησης. Μόνο έτσι μπορεί κανείς να δομήσει αυτή τη νέα σχέση που η κοινωνία χρειάζεται.
Όσοι ευθύνονται με τις πράξεις, τις συμπεριφορές και τη νοοτροπία τους για την απαξίωση του κόμματος θα πρέπει να βρουν την πόρτα κλειστή. Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Αν ο σκοπός της νέας παράταξης είναι να αποτελέσει το καθαρτήριο όσων επειδή έχουν απολαύσει ή απολαμβάνουν αξιώματα δε μπορούν να αλλάξουν συνήθειες, τότε έχουμε αποτύχει ήδη. Αν όμως θέλουμε να είμαστε πραγματικά χρήσιμοι στον τόπο, ας το αποδείξουμε με τη στάση μας. Ας το κάνουμε για μία φορά διαφορετικά. Ας γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να έρθει.