του Αντώνη Σαουλίδη
μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ
Έχουμε την τύχη ή καλύτερα την ατυχία να γινόμαστε καθημερινά όλοι μάρτυρες μίας ακόμη διάψευσης των προσδοκιών των πολιτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο υποσχέθηκε πως “Η ελπίδα έρχεται”, ζητώντας την εμπιστοσύνη των πολιτών για την εφαρμογή μίας άλλης πολιτικής. Τον Σεπτέμβριο ζήτησε τη θετική τους ψήφο για να “ξεμπερδέψουμε με το παλιό”.
Οι πολίτες πίστεψαν πως υπάρχει ένας άλλος δρόμος, καλύτερος, διαφορετικός και πως οι παλαιότεροι δεν ήθελαν να κάνουν το καλύτερο, επειδή ήταν συνένοχοι στην κρίση.
Σήμερα η υπόσχεση για έναν άλλο δρόμο διαψεύδεται τόσο απροκάλυπτα.
Η υπέρβαση όχι απλώς δεν ήρθε, αλλά η ελπίδα διαψεύδεται καθημερινά με την αναβίωση του παλιού στην πιο παλαιοκομματική του μορφή.
Η παρακαταθήκη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν είναι αρνητική μόνο με όρους διοικητικής αναποτελεσματικότητας αλλά κυρίως πολιτικής αναξιοπιστίας.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο δεν έκανε στροφή στο ρεαλισμό αλλά στον κυνισμό. Επιχειρεί την αναβίωση του πελατειακού κράτους και της τακτοποίησης ημετέρων.
Σε ένα κράτος διαχειριστικά ανίκανο, σε μία κοινωνία που γερνάει, σε νέους ανθρώπους που επιζητούν τη φυγή, οφείλουμε να αντιτάξουμε την πραγματική ελπίδα.
– Αυτή που δεν ήρθε τον Ιανουάριο, γιατί δεν υπήρχε κανείς που να μπορούσε να τη φέρει.
– Αυτή που δεν επιβεβαιώθηκε τον Σεπτέμβριο, γιατί οι ίδιοι δημαγωγοί είχαν ακόμη το άλλοθι των μεγάλων υποσχέσεων.
Τι χρειαζόμαστε σήμερα;
1. Χρειαζόμαστε την αποκατάσταση της σχέσης πολιτικής και πολίτη.
2. Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο για τη νέα γενιά.
3. Χρειάζεται διαχειριστική σταθερότητα που μεταφράζεται σε εκλογική σταθερότητα.
Πώς μπορούμε να το πετύχουμε;
Θέτοντας εμείς οι ίδιοι τις βάσεις για το σύγχρονο κόμμα, το κόμμα της νέας εποχής και τη νέα σχέση κομμάτων και κοινωνίας των πολιτών.
Ο δικός μας χώρος, ο χώρος συνάντησης των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της χώρας, βρίσκεται σε κρίση.
Από αυτήν την κρίση οφείλουμε να διασώσουμε τις αξίες μας και τη διάθεση για αλλαγή, για τη χώρα και όχι για το χώρο. Ο χώρος είναι το όχημα.
Θέλουμε μία άλλη χώρα. Θέλουμε μία κανονική χώρα. Και εμείς, οι υγιείς δυνάμεις της, με συγκλίσεις και με σχέδιο μπορούμε να βρούμε τι μας ενώνει, να συζητήσουμε πού θέλουμε να δούμε τη χώρα να πηγαίνει, να διεκδικήσουμε ξανά τη σχέση με τους πολίτες. Όχι για να βρούμε το ρόλο μας, αλλά για να είμαστε χρήσιμοι για την κοινωνία.
Δεν πρέπει να κάνουμε το ίδιο λάθος: να γίνουμε ευχάριστοι. Τώρα είναι η ώρα να σχεδιάσουμε τις τομές και να χτίσουμε τις συμμαχίες για το αύριο. Αφού κοιτάξουμε μπροστά, μπορούμε να προχωρήσουμε και μπροστά.
Δημοσιεύτηκε στη “Μακεδονία” την Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016