Άρθρο Κυριακάτικη Μακεδονία
Πολλά και μεγάλα λόγια εδώ και δεκαετίες για τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα. Τόσα που θα πίστευε κανείς πως εάν είχε υλοποιηθεί μέρος αυτών σήμερα θα μιλούσαμε για μία περιφερειακή μητρόπολη με μεγάλο γεωπολιτικό βάθος και στρατηγική σημασία σε πολλούς τομείς. Η πραγματικότητα όμως απέχει παρασάγγας από αυτή τη μαγική εικόνα αν και οι περιγραφόμενες δυνατότητες είναι πολλές και μεγάλες.
Λέγοντας Θεσσαλονίκη βέβαια αναφερόμαστε στο πολεοδομικό συγκρότημα και σε δεύτερο επίπεδο στην ευρύτερη περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας. Σε αυτόν λοιπόν τον όχι τόσο αυστηρά προσδιορισμένο χώρο υπάρχουν ορισμένα χρόνια προβλήματα που τον κρατούν δέσμιο και τον καθηλώνουν σε μία πορεία ασθενική, επισφαλή και μονίμως υποδεέστερη των πραγματικών του δυνατοτήτων.
Το επίπεδο των υποδομών δεν είναι αυτό που αντιστοιχεί στην πληθυσμιακή πραγματικότητα και στην αναπτυξιακή προοπτική. Δρόμοι, μετρό, αεροδρόμιο, λιμάνι, νοσοκομεία, μητροπολιτικά πάρκα, κόμβοι στον περιφερειακό, μεταφορά της ΔΕΘ, θαλάσσια συγκοινωνία και προαστιακός σιδηρόδρομος ακόμη συζητούνται. Μερικά εξ’ αυτών προχώρησαν και αναμένεται η ολοκλήρωσή τους αλλά συνολικά η πόλη έχει μείνει και με δική μας ευθύνη πίσω. Τα έργα αυτά θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι βρίσκονται στην ατζέντα της προηγούμενη εικοσαετίας και πολλά από αυτά δεν έχουν ξεκινήσει.
Οικονομική δραστηριότητα χαμηλή, αδύναμη, απουσία θέσεων εργασίας και δημογραφική αποψίλωση. Η Θεσσαλονίκη και ευρύτερα η κεντρική Μακεδονία μετράει χρόνια πριν την οικονομική κρίση με αποβιομηχάνιση, φυγή επιχειρήσεων και παραγωγικών δομών προς τα Βαλκάνια. Η ανεργία δεν εμφανίστηκε το 2010 αλλά πολύ πιο πριν. Νέες θέσεις εργασίας δεν διαφαίνονται στον ορίζοντα καθώς οι επενδύσεις αναζητούνται. Ειδικά για τους νέους, τους νέους επιστήμονες και όσους θέλουν και μπορούν να αναδειχθούν ως διοικητικά στελέχη επιχειρήσεων, η Κεντρική Μακεδονία φαντάζει no man’s land καθώς η διάρθρωση της οικονομίας δεν δίνει τέτοιες δυνατότητες. Μια λύση θα ήταν η ουσιαστική διασύνδεση και αξιοποίηση των Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της πόλης με την αγορά ώστε να παραχθεί νέος πλούτος μέσα από την κινητοποίηση όλου αυτού του ανενεργού διανοητικού και επιστημονικού κεφαλαίου που διαθέτει η πόλη, συμπεριλαμβανομένων και των φοιτητών, αλλάζοντας τις τύχες της ευρύτερης περιοχής. Από μία τεράστιαφραπεδούπολη σε μία mini Silicon Valley των Βαλκανίων πρέπει να είναι ο στόχος.
Μετακινήσεις εντός πολεοδομικού συγκροτήματος απαράδεκτες. Ο ΟΑΣΘ νοσούσε αλλά η παρούσα κυβέρνηση μη ούσα έτοιμη και μη έχοντας λειτουργικό σχέδιο εξυγίανσης, τον αποτελείωσε. Ανοιχτή πληγή στο σώμα της Θεσσαλονίκης οι δημόσιες συγκοινωνίες. Η αδυναμία του ΟΑΣΘ να εξυπηρετήσει τις ανάγκες μεταφράζεται σε χαμένες εργατοώρες, σε μόλυνση του περιβάλλοντος, σε τροχοπέδη της ζωής της πόλης και σε εμπόδιο της βιώσιμης αστικής κινητικότητας. Προσθέτει δυσφορία στην καθημερινότητα και επιβαρύνει το ήδη επιβαρυμένο κυκλοφοριακό πρόβλημα της πόλης.
Ποιότητα ζωής με αναπλάσεις, καθαριότητα, μητροπολιτικά πάρκα και ανατροπή της τραγικής αναλογίας πρασίνου ανά κάτοικο – μία ξεχωριστή ατζέντα που αγγίζει την καθημερινότητα. Η Θεσσαλονίκη έχει το λιγότερο πράσινο ανά κάτοικο, είναι μια πόλη βρώμικη, δυσλειτουργική, με περιορισμένη προσπελασιμότητα για ΑμεΑ, με δημόσιους χώρους κακοσυντηρημένους.
Αυτά και άλλα πολλά είναι θέματα της πόλης και για αυτή την εικόνα ευθύνη έχουν όλες οι τοπικές ελίτ, είτε βρίσκονται στα βουλευτικά είτε στα αυτοδιοικητικά είτε στα αμιγώς διοικητικά έδρανα. Και επειδή πρέπει να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως την κυβέρνηση ως ανώτατο σημείο καταλογισμού. Τα κατά τα άλλα λαλίστατα στελέχη της απουσιάζουν από κάθε πραγματικό πεδίο της κοινωνικής και οικονομικής ζωής και το μόνο που επιδιώκουν είναι να διχάζουν καθώς τρέφονται κομματικά και εκλογικά από το διχασμό. Από κοντά και οι ευθύνες της Νέας Δημοκρατίας που αναδεικνύει σειρά βουλευτών – των ίδιων βουλευτών εδώ καιμία δεκαετία – από τους οποίους δεν έχει ακουστεί ουδεμία πρόταση βελτίωσης της ζωής των Θεσσαλονικέων.
Αυτό θα αλλάξει.