Πώς θα ήταν άραγε η ζωή των ανδρών εάν για ένα 24ωρο μπαίναμε στα παπούτσια ή μήπως καλύτερα πρέπει να πω στις …γόβες μίας γυναίκας;
Πρώτ’ απ’ όλα, σίγουρα θα ξυπνούσαμε πολύ νωρίς για να προλάβουμε να συμμαζέψουμε το σπίτι, να ετοιμάσουμε πρωινό αλλά και δεκατιανό που θα πάρουν μαζί τους τα παιδιά, να μαλώσουμε για το τι θα φορέσουν, να χτενίσουμε τα μαλλιά των κοριτσιών τα οποία έχουν και άποψη για το ποιο λαστιχάκι ή στέκα θα φορέσουν ακόμη κι αν αυτό έχει χαθεί, και αφού οριακά είναι όλοι έτοιμοι, θα φορτωνόμασταν τις τσάντες στον ώμο και με αγωνία θα φτάναμε στον παιδικό σταθμό ή το σχολείο πριν χτυπήσει το κουδούνι!
Στη συνέχεια, οδηγώντας νευρικά θα ψάχναμε να βρούμε το κινητό μας μέσα στην τσάντα για να κάνουμε κάποια επείγοντα τηλεφωνήματα, να τακτοποιήσουμε λογαριασμούς και υποχρεώσεις προτού φτάσουμε στο χώρο εργασίας μας.
Οσο γι’ αυτόν… Οι γυναίκες έχουν καταφέρει εδώ και χρόνια να εισχωρήσουν σε πολλά από τα λεγόμενα “ανδροκρατούμενα” επαγγέλματα. Και δεν μας φαίνεται πλέον περίεργο εάν τις βλέπουμε να οδηγούν ταξί ή νταλίκα, εάν επιβαίνουν σε μοτοσικλέτα της ομάδας ΔΙΑΣ ή σε πυροσβεστικό όχημα, εάν είναι ιατροδικαστές ή καθηγήτριες πανεπιστημίου., γιατροί, δικηγόροι ή επιχειρηματίες ακόμη και ένστολες στον ελληνικό στρατό. Έχουν αποδείξει ότι δεν υστερούν σε τίποτα από τους άνδρες συναδέλφους τους.
Ούτε στο ωράριο υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση. Και καλά θα ήταν να ίσχυε έστω το οκτάωρο…. αλλά αυτό ισχύει πλέον μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, αφού οι εργασιακές συνθήκες είναι πλέον πολύ απαιτητικές. Ειδικά στην περίπτωση εργασίας σε κάποιο εμπορικό κατάστημα που ακολουθεί το “σπαστό” ωράριο, πρωί – απόγευμα, η μέρα δεν είναι αρκετή ούτε αν είχε…30 ώρες!
Με το τέλος της εργασίας, στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι, το μυαλό μας δεν θα ηρεμούσε ποτέ, αφού θα έπρεπε να σκεφτούμε τι φαϊ θα μαγειρέψουμε, τι χρειάζεται να ψωνίσουμε από το σούπερ μάρκετ και φυσικά να μην ξεχάσουμε,να περάσουμε από τον φούρνο για να πάρουμε ότι ψωμί έχει απομείνει.
Α! Κι από το βιβλιοπωλείο, γιατί χρειάζονται δυο καινούρια τετράδια. Κι ένα δώρο για το πάρτι του Σαββάτου μιας και είδα τυχαία την πρόσκληση στην τσάντα του παιδιού…
Και φτάνουμε στο σπίτι κατάκοπες και έχουμε τόσο πολύ την ανάγκη για μισή ώρα χαλάρωσης…. αλλά μάλλον δεν τη δικαιούμαστε, αφού απ’ ευθείας μας περιμένει ο ρόλος της δασκάλας. Θα διαβάσουμε ιστορία, μαθηματικά, φυσική, χημεία… Έως και τις πανελλήνιες θα είμαστε εκεί για να κρατάμε το βιβλίο του τελειόφοιτου που ζει τη δική του αγωνία.
Και να ήταν μόνο το διάβασμα…. Είναι και οι εξωσχολικές δραστηριότητες. Το τρέξιμο συνεχίζεται… από αγγλικά, κιθάρα, ζωγραφική έως μπαλέτο, ποδόσφαιρο και ταε κβον ντο.
Και όταν θα επιστρέφαμε πάλι στο σπίτι η ελπίδα για μισή ώρα χαλάρωσης έρχεται πάλι στο μυαλό μας αλλά …. είναι η ώρα για πλυντήριο, άπλωμα, σιδέρωμα, ξεσκόνισμα, μαγείρεμα……
Όλα πρέπει να γίνουν και θα είμαστε ικανοποιημένες εάν δεν υπάρξει κάποιο απρόοπτο για το οποίο θα χρειαστεί επιπλέον τρέξιμο ή κάποια ίωση που θα μας κρατήσει ξάγρυπνες κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Όσο κι αν θέλησα να μπω στη ζωή μιας γυναίκας σίγουρα διάλεξα την πιο ευχάριστη ή βολική για μένα εκδοχή.
Δεν ξέρω πώς είναι μια γυναίκα να μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί, χωρίς στήριγμα…
Δεν ξέρω πώς νιώθει μια γυναίκα που κακοποιείται από τον σύντροφο ή το σύζυγο της και φοβάται να μιλήσει…
Δεν ξέρω πώς αισθάνεται μια γυναίκα πρόσφυγας που έφυγε από τον τόπο της και κοιμάται σε μια σκηνή με το μωρό της αγκαλιά.
Δεν ξέρω πώς τα προλαβαίνει όλα μία εργαζόμενη γυναίκα που έχει παιδί με αναπηρία…
Μήπως τελικά δεν είναι τόσο συμφέρον να αλλάξουμε ρόλους;