Με το κλείσιμο της κάλπης σειρά παίρνουν οι αποτυπώσεις του εκλογικού αποτελέσματος σε διάφορους χάρτες. Σε αυτούς τους χάρτες εδώ και αρκετά χρόνια παρατηρούμε μια σημαντική αλλαγή – περιοχές που ήταν κόκκινες ( με το ευρωπαϊκό πολιτικό χρωματολόγιο) μετατρέπονται χρόνο με το χρόνο σε μαύρες. Για να το πούμε ευθέως, τα άλλοτε κάστρα της σοσιαλδημοκρατίας γίνονται προπύργια υπερσυντηρητικών πολιτικών δυνάμεων και δυστυχώς της ακροδεξιάς.
Αυτή είναι μια παρατήρηση, μια περιγραφή, μια πραγματικότητα. Την βλέπουμε, την εντοπίζουμε, μας απασχολεί όσο διαρκούν τα τηλεοπτικά πάνελ των εκλογικών βραδιών, την καταδικάζουμε – άλλοι με περίσσια δραματουργία εκπλήσσονται και καταριούνται – και την επομένη business as usual.
Τί είναι όμως αυτό που στρέφει ολόκληρα κοινωνικά στρώματα σε τέτοιες πολιτικές επιλογές; Γιατί ο σοσιαλδημοκρατικός/ προοδευτικός λόγος δεν φτάνει σε αυτές της γειτονιές και φτάνει ο ακροδεξιός; Υπάρχουν βασικά αιτήματα και στάσεις πίσω από αυτήν την ψήφο ή είναι ένα ιστορικό καπρίτσιο της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων; Μήπως είναι ένας έμμεσος τρόπος διαμαρτυρίας, μια φωνή αγανάκτησης και ένα αίτημα εναλλακτικής;
Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, γιατί για παράδειγμα στη δυτική Θεσσαλονίκη, σε περιοχές που πριν 30 χρόνια ο 1 στους 2 ψήφιζε ΠΑ.ΣΟ.Κ, σήμερα με τις επιλογές οι πολίτες αναδεικνύουν στην πρώτη ή στην δεύτερη θέση κόμμα συντηρητικό και λαϊκιστικό; Δεν υπάρχουν πολιτικές αιτίες; Δεν υπάρχουν λόγοι για αυτήν την αλλαγή στάσης;
Εάν δεν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από λέξεις και αναλύσεις, η αιτία είναι προφανής. Τα κοινωνικά αυτά στρώματα πιέζονται από τις πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας και δεν βρίσκουν αρκετά πειστική την δική μας πρόταση. Δεν θεωρούν το ΠΑ.ΣΟ.Κ αξιόπιστη εναλλακτική – δεν πιστεύουν ότι μπορεί να εκφράσει τα δικά τους συμφέροντα και για αυτό δεν το επιλέγουν. Με άλλα λόγια, αυτό που στο ΠΑ.ΣΟ.Κ αποδεχόμαστε, το πρόβλημα εκλογικής επιρροής στα αστικά κέντρα, είναι ένα κατεξοχήν πολιτικό πρόβλημα και όχι οργανωτικό. Προφανώς χρειάζεται μια συγκροτημένη οργανωτική προσπάθεια σε όλες τις λαϊκές γειτονιές Αθήνας και Θεσσαλονίκης, όμως προϋπόθεση της επιτυχίας είναι η πολιτική. Η στρατηγική επαναθεμελίωσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ σε λαϊκές γειτονιές, μικρομεσαίους, αδύναμα οικονομικά στρώματα και ευάλωτους περνά μέσα από ξεκάθαρες θέσεις που θα δίνουν ένα διακριτό στίγμα. Από θέσεις και προγραμματική πρόταση που ταυτόχρονα θα είναι πολιτική δήλωση. Από ποιους, με ποιους και για ποιους.
Εδώ και τώρα αναδιανομή ισχύος, εισοδήματος, προστασία των αδύναμων, στήριξη του κοινωνικού κράτους, ανθρώπινες και βιώσιμες πόλεις, δημόσιες συγκοινωνίες, ανάχωμα στην κερδοσκοπία και στον συνεχιζόμενο αφελληνισμό της ελληνικής οικονομίας. Η χώρα κινδυνεύει, και μαζί και ο λαός της, να γίνει μια εξαίρεση στο ευρωπαϊκό περιβάλλον – αντί για σύγκλιση και φιλελεύθερη δημοκρατία να κατρακυλήσει σε συνθήκες φτωχοποίησης και εμφανούς ολιγαρχίας.
Μόνο με καθαρές κουβέντες το ΠΑ.ΣΟ.Κ μπορεί να γίνει ξανά μεγάλο, ξανά παράταξη με έναν και μόνο στόχο. Να ανατρέψει αυτή την διαφαινόμενη εξέλιξη.