Ομιλία Αντώνη Σαουλίδη στο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΙΝΑΛ
30-31/ 3/2019
Φίλες, φίλοι
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Στον λίγο χρόνο που μας δίνεται θα ήθελα να αναδείξω ΤΡΙΑ κομβικά ζητήματα.
ΤΡΙΑ σημεία που αποτελούν όψεις του ίδιου ζητήματος και απασχολούν την προοδευτική σκέψη σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Σημείο 1ο – Άνοδος ακροδεξιάς
Όλοι ανησυχούμε για τα φαινόμενα ανόδου της ακροδεξιάς και κάθε ευρωπαϊκή κάλπη – στον έναν ή τον άλλο βαθμό επιβεβαιώνει του φόβους.
Δεν αρκεί όμως να ερχόμαστε διαπιστωτικά και να παρατηρούμε το φαινόμενο.
Η άνοδος της ακροδεξιάς είναι πιστοποιητικό της δικής μας αποτυχίας
Είναι η αποτυχία των δικών μας κομμάτων να διαμορφώσουν συνθήκες κοινωνικής ειρήνης.
Είναι δική μας αποτυχία να αμβλύνουμε το κοινωνικό ζήτημα, να μετριάσουμε τις κοινωνικές αντιθέσεις και να θέσουμε σε λειτουργία ξανά το ασανσέρ της κοινωνικής κινητικότητας.
Υποστηρίζουν πολλοί πως το ζήτημα της ακροδεξιάς δεν σχετίζεται άμεσα με το κοινωνικό ζήτημα.
Λάθος.
Σχετίζεται ΚΑΙ με το κοινωνικό ζήτημα καθώς και με άλλες παραμέτρους πέραν αυτού.
Πως απαντάμε σε αυτή την πρόκληση για τη δημοκρατία;
Ποια είναι η δική μας πρόταση;
Κατά τη άποψή μου είναι μία.
Δημοκρατικό μέτωπο κατά της ακροδεξιάς σε πολιτικό επίπεδο. Απομόνωση, αυστηροποίηση των νόμων, θεσμική ασφυξία.
Αλλά ταυτόχρονα ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, πολιτικές ανάπτυξης, ενίσχυσης της εργασίας.
Η αδυναμία του κράτους αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης να διαμορφώσει μια αίσθηση ασφάλειας, απονομιμοποιεί την ίδια τη δημοκρατία.
Οι παγκοσμιοποιημένες προκλήσεις, οι αλλαγές στην παραγωγή, η μετανάστευση, η δημογραφική καθίζηση δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα.
Αν στις πόλεις μας δεν υπάρχει το αίσθημα της ασφάλειας κάποιος θα το εκμεταλλευτεί πολιτικά.
Αν στα νοσοκομεία μας δεν υπάρχουν ποιοτικές υπηρεσίες και ευκολη πρόσβαση, κάποιος θα το εκμεταλλευτεί πολιτικά.
Αν η αγορά εργασίας είναι παντελώς απορρυθμισμένη, με τον εργαζόμενο επί της ουσίας έρμαιο των διαθέσεων και των διακυμάνσεων της αγοράς, κάποιος θα πουλήσει προστασία, θα πουλήσει συλλογικότητα, θα πουλήσει μέριμνα και πρόνοια.
Δείτε τους εκλογικούς χάρτες ανά την Ευρώπη. Όλες οι κόκκινες περιοχές, τα προάστια της εργατικής και της μεσαίας τάξης έχουν γίνει θύλακες της ακροδεξιάς.
Αν αυτό δεν μας αφυπνήσει, αν αυτό δεν μας ταρακουνήσει, τότε η ιστορική ευθύνη μας θα είναι μεγάλη.
Εμείς – οι σοσιαλιστές και δημοκράτες μπορούμε και πρέπει να ανταποκριθούμε. Όχι μόνο για να περιορίσουμε τον κίνδυνο ανόδου της ακροδεξιάς αλλά ταυτόχρονα για να διασώσουμε και το μεγάλο στοίχημα των καιρών μας – την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σημείο 2ο – Ποια Ευρώπη και για ποιους;
Αλλά για ποια Ευρώπη αξίζει και θέλουμε να αγωνιστούμε;
Στα γνωστά από δεκαετίας ζητήματα των δομικών αστοχιών της ευρωζώνης,
του δημοκρατικού ελλείμματος αθροίζονται πλέον νέα ζητήματα που αν και γνωστά, οι επιπτώσεις τους αρχίζουν να διαφαίνονται τώρα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε από την μία πως ακόμη και σήμερα, ακόμη και τώρα, η Ένωση αποτελεί το ευνοϊκότερο πεδίο για τους λαούς, για τον κόσμο της εργασίας, για το περιβάλλον.
Δεν πρέπει να χάσουμε το τρένο της εξέλιξης αλλά δεν μπορεί να το κάνουμε σε βάρος των λαών – συνταγή που εμείς δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε – αλλά με κάποιον τρόπο πρέπει να μπορέσουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί.
Για εμάς τους σοσιαλιστές και δημοκράτες, η κοινωνική συνοχή δεν είναι δημοσιονομικό βαρίδι.
Η δημοκρατική διαδικασία δεν είναι παράγοντας αργοπορίας.
Η διαφύλαξη της περιβαλλοντικής ισορροπίας δεν είναι περιττή πολυτέλεια.
Είναι το όραμά μας για το μέλλον της Ηπείρου.
Άλλωστε ιστορικά, Ήταν τα δικά μας κόμματα ανά την Ευρώπη που με θάρρος και τόλμη προχώρησαν στα επόμενα βήματα.
Για να ξαναπιάσουμε όμως το νήμα αυτό χρειαζόμαστε και εμείς εδώ στην Ελλάδα ένα κόμμα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Σημείο 3ο – Τι κόμμα θέλουμε
Με βάση αυτά τα δεδομένα, το ερώτημα στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε φίλες και φίλοι είναι τι είδους κόμμα θέλουμε;
Πως θέλουμε να δομήσουμε τη συλλογική μας έκφραση;
Θέλουμε ένα κόμμα ασύνδετο, χωρίς όργανα, χωρίς εμπεδωμένες δημοκρατικές διαδικασίες;
Θέλουμε ένα κόμμα άθροισμα τοπαρχών, παραγόντων και πολιτευτών; Ένα κόμμα με επάλληλους κύκλους, χωρίς αρχή μέση και τέλος;
Εάν δεν απαντήσουμε φίλες και φίλοι στα υπαρκτά και συνάμα δύσκολα ερωτήματα, δεν θα καταφέρουμε να ανασυνταχθούμε.
Χρειαζόμαστε Ένα κόμμα συμμετοχικό όπου η άποψη των πολλών θα μετουσιώνεται σε πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας. Όχι ένα κόμμα των δήθεν ειδικών και των διαμεσολαβητών.
Χρειαζόμαστε ένα κόμμα ανοιχτό αλλά όχι διαμπερές.
Χρειαζόμαστε ένα κόμμα γοητευτικό, με επικοινωνιακές αρετές αλλά όχι απολίτικο, όχι κόμμα του ελάχιστου κοινού παρονομαστή.
Δεν είναι τόσο απίθανο, δεν είναι ανέφικτο αλλά δεν είναι και εύκολο.
Είναι δύσκολο αλλά ταυτόχρονα εφικτό.
Αυτή η σύνθεση είναι ίσως η βασική προϋπόθεση ανασύνταξης του χώρου και ταυτόχρονα η αναγκαία συνθήκη για μια αυτοδύναμη παρουσία του και πορεία.
Εάν η σύνθεση δεν επιτευχθεί, τότε οι συμπληγάδες του νέου δικομματισμού και της πόλωσης θα τερματίσουν την όποια προσπάθεια επί της ουσίας.
Σε αυτή την προσπάθεια Δεν απαρνούμαστε την ιστορία, τις παρακαταθήκες, την πορεία των κομμάτων του ευρύτερου προοδευτικού χώρου.
Το αντίθετο, τις υπερασπιζόμαστε μέσα από την ανανέωση του πολιτικού υποκειμένου.
Όμως αν αποτύχουμε , είτε ο χώρος θα διασπαστεί και οι πόλοι εντός του θα μετακινηθούν όπου υπάρχει εγγύτητα, είτε θα επιβιώσει ένας κομματικός σχηματισμός που εκ των προτέρων θα είναι δεκανίκι σε ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ.
Εμείς όμως δεν επιθυμούμε αυτό.
Δεν το επιτρέψαμε το 2012 – δεν το επιτρέψαμε το 2015.
Το ίδιο θα κάνουμε και τώρα αλλά ταυτόχρονα αναζητούμε και την προοπτικη.
Θέλουμε ένα κόμμα που θα μπορεί να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα αυτών που ιστορικά εκπροσώπησε, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
Φίλες και φίλοι
Από το 2012 και την καθίζηση που υπέστη ο χώρος δοκιμάσαμε ανεπιτυχώς πολλές συνταγές χωρίς ποτέ να επιχειρήσουμε αυτό που οφείλαμε να κάνουμε.
Χρέος μας είναι, όσων σήμερα βρισκόμαστε σε αυτή την αίθουσα, να δημιουργήσουμε πρώτα από όλα έναν αξιόπιστο πολιτικά και οργανωτικά κομματικό φορέα, ώστε να έχουμε το όχημα για να απευθυνθούμε ξανά στην ελληνική κοινωνία.
Μην αυταπατάσθε.
Χρειαζόμαστε πολλές υπερβάσεις.
Χρειαζόμαστε ευρύτητα πνεύματος και τόλμη.
Και κλείνοντας επιτρέψτε μου να πω και κάτι τελευταίο.
Εάν κάτι με ανησυχεί, εάν κάτι με προβληματίζει στην παρούσα πολιτική και ιστορική συγκυρία είναι ένα.
Είναι η αδυναμία μας να απευθυνθούμε στις νέες και στους νέους.
Είναι το γεγονός ότι η φωνή μας δεν φτάνει στις νέες και τους νέους αυτής της χώρας.
Δεν μπορούμε ίσως ΑΛΛΑ ΠΡΕΠΕΙ να μιλήσουμε τη γλώσσα τους.
Δεν πρέπει το ΚΙΝΑΛ να μετατραπεί σε εκφραστή συγκεκριμένων ηλικιακών ομάδων.
Οφείλουμε να αναθεωρήσουμε πολλούς από τους παλιούς τρόπους εάν θέλουμε να ξανασυνδεθούμε με τους νέους Έλληνες.
Άλλωστε αυτοί είναι το μέλλον αυτού του τόπου, αυτοί είναι το μέλλον αυτού του χώρου.
Σας ευχαριστώ