Ομιλία στο Ιδρυτικό Συνέδριο ΚινΑλ

Παρακολουθείστε την Ομιλία εδώ:

Ομιλία στο Ιδρυτικό Συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής

Σε ένα κράτος διαχειριστικά ανίκανο, σε μία κοινωνία που γερνάει, σε νέους ανθρώπους που επιζητούν τη φυγή, οφείλουμε να αντιτάξουμε την πραγματική ελπίδα.Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία μου στο Ιδρυτικό Συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής.#kinima_allagis

Gepostet von Αντώνης Σαουλίδης – Δικηγόρος am Dienstag, 20. März 2018

 

Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Φίλες και Φίλοι,

Σήμερα, η υπόσχεση για ένα άλλο δρόμο διαψεύδεται τόσο απροκάλυπτα.

 

Η υπέρβαση όχι απλώς δεν ήρθε, αλλά η ελπίδα διαψεύδεται καθημερινά με την αναβίωση του παλιού στην πιο παλαιοκομματική του μορφή.

  • Αυτήν της τακτοποίησης των δικών μας παιδιών, με το λαϊκισμό σε καθημερινή διάταξη να χωρίζει την κοινωνία στα λαϊκά, και επομένως καλά στρώματα και στα κακά και μη-λαϊκά.

Η παρακαταθήκη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν είναι αρνητική μόνο με όρους διοικητικής αναποτελεσματικότητας αλλά κυρίως πολιτικής αναξιοπιστίας.

Γιατί, φίλες και φίλοι, ο ΣΥΡΙΖΑ το Σεπτέμβριο του 2015 δεν έκανε στροφή στο ρεαλισμό αλλά στον κυνισμό. Επιχειρεί την αναβίωση του πελατειακού κράτους και της τακτοποίησης ημετέρων, ενώ παράλληλα οι εκκρεμότητές του με τους δανειστές διευθετούνται στο βαθμό που δε θίγουν την πελατεία του.

Και δυστυχώς, για όλον τον πολιτικό κόσμο, η απάθεια των πολιτών έχει κάνει για τα καλά την εμφάνισή της. Η μεγάλη αποχή στις τελευταίες εκλογές είναι κατά πολύ αποτέλεσμα της ισοπεδωτικής λογικής του «Όλοι ίδιοι είστε».  Και το «όλοι ίδιοι είστε» είναι ο χειρότερος παράγοντας απαισιοδοξίας.

Σε ένα κράτος διαχειριστικά ανίκανο, σε μία κοινωνία που γερνάει, σε νέους ανθρώπους που επιζητούν τη φυγή, οφείλουμε να αντιτάξουμε την πραγματική ελπίδα.

  • Αυτή που δεν ήρθε τον Ιανουάριο γιατί δεν υπήρχε κανείς που να μπορούσε να τη φέρει.
  • Αυτή που δεν επιβεβαιώθηκε το Σεπτέμβριο γιατί οι ίδιοι δημαγωγοί είχαν ακόμη το άλλοθι των μεγάλων υποσχέσεων.

Φίλες και Φίλοι,

Η πραγματική ελπίδα μετουσιώνεται σε πολιτική πρακτική όταν η αισιοδοξία της βούλησης υπερβαίνει την απαισιοδοξία της γνώσης.

Αλλά αυτό γίνεται:

  • Μόνο όταν απέναντι στο σημερινό πελατειακό κράτος, θέτουμε το σχέδιο για την κοινωνία της αξίας, της αξιοκρατίας,
  • Μόνο όταν απέναντι στην ανακύκλωση της αναποτελεσματικότητας, της αδιαφάνειας και της στασιμότητας, προτάσσουμε το σχέδιο μας για ένα κράτος δίκαιο, με λειτουργικές δομές κοινωνικής προστασίας και ηλεκτρονικής διακυβέρνησης.

Το ΠΑΣΟΚ το 2012 διακήρυξε το σχέδιο εξόδου από την κρίση και πολλοί από εμάς διαφωνήσαμε με τη σύλληψη. Δε χρειαζόμασταν ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση. Χρειαζόμασταν και χρειαζόμαστε ένα σχέδιο δομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης για τη χώρα.

Γιατί η κρίση ήταν το αποτέλεσμα της διοικητικής, διαχειριστικής αναποτελεσματικότητας και της επί πολλά έτη επανάληψης της παραγωγικής της διάρθρωσης. Και η επανάληψη των ίδιων λόγων κενού επί της ουσίας περιεχομένου, δεν οδηγεί πουθενά.

Τι χρειαζόμαστε σήμερα ;

  1. Χρειαζόμαστε την αποκατάσταση της σχέσης πολιτικής και πολίτη. Με γνώμονα την ευθύνη, την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητα.
  2. Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο για τη νέα γενιά. Η αντίστροφη πυραμίδα της χώρας απειλεί τη βάση της, το ανθρώπινο δυναμικό της, το κοινωνικό της κεφάλαιο. Δε μπορούμε να συνεχίσουμε να βλέπουμε ένα κράτος ληστρικό να προσπαθεί να βρει που υπάρχει απόθεμα, καταστρέφοντας αυτούς που επιχειρούν να παράγουν.
  3. Το σχέδιό για το μέλλον, το σχέδιο για τη νέα γενιά δε μπορεί παρά να βασίζεται στη θεμελίωση της άμεσης, της ειλικρινούς, και αδιαμεσολάβητης σχέσης πολιτών και πολιτικών. Και στο εθνικό επίπεδο αυτό μεταφράζεται στην αλλαγή του εκλογικού νόμου, ένας εκλογικός νόμος που μειώνει τη διαφθορά, που σπάει τις εκλογικές περιφέρειες, που καθιστά την επαφή του πολίτη με τον βουλευτή του άμεση.
  4. Χρειάζεται διαχειριστική σταθερότητα που μεταφράζεται σε εκλογική σταθερότητα
  5. Ήρθε ο καιρός να συζητήσουμε για το ασυμβίβαστο υπουργών – βουλευτών και την αναβάθμιση του ρόλου του βουλευτή. Να μιλήσουμε ξανά για τους θεσμούς κοινωνικής λογοδοσίας, θεσμούς ανάκλησης και άμεσης δημοκρατίας.
  6. Να θέσουμε εμείς οι ίδιοι τις βάσεις για το νέο κόμμα, το κόμμα της νέας εποχής και τη νέα σχέση κομμάτων και κοινωνίας των πολιτών. Δε μπορούμε να πείσουμε κανέναν πως μπορούμε να είμαστε χρήσιμοι για τη χώρα, εάν στο ίδιο μας το κόμμα δεν εφαρμόσουμε μοντέλα αξιοκρατίας, διαφάνειας, αποτελεσματικής διαχείρισης. Τα κόμματα δε μπορούν να παράγουν αδικίες, αλλά να είναι μοντέλα αξιοκρατίας. Και οι εκάστοτε πλειοψηφίες δε μπορούν να εφαρμόζουν αδιακρίτως τη βούλησή τους, άλλοτε διορίζοντας ή παύοντας όργανα, άλλοτε ερμηνεύοντας το κατασταστικό κατά το δοκούν.

Φίλες και Φίλοι,

Ο δικός μας χώρος, ο χώρος συνάντησης των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας, βρίσκεται σε κρίση.

Από αυτήν την κρίση οφείλουμε να διασώσουμε τις αξίες μας και τη διάθεση αλλαγής, για τη χώρα και όχι για το χώρο. Ο χώρος είναι το όχημα.

Θέλουμε μία άλλη χώρα. Θέλουμε μία κανονική χώρα. Και εμείς, οι υγιείς δυνάμεις της, με συγκλίσεις και με σχέδιο πρέπει να φύγουμε από εδώ ξέροντας τι μας ενώνει, που θέλουμε να δούμε τη χώρα να πηγαίνει, πως θα δημιουργήσουμε τη σχέση με τους πολίτες. Όχι για να βρούμε το ρόλο μας, αλλά για να είμαστε χρήσιμοι για την κοινωνία.

Φίλες και Φίλοι,

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι παρένθεση, όμως αφήνει σημάδια. Είναι ο τυχοδιωκτισμός με ονοματεπώνυμο. Είναι αυτός που έθρεψε το ΠΑΣΟΚ και γιγάντωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η αυτοκριτική μας δεν είναι μαστίγωμα. Είναι το κεκτημένο της γνώσης και το δικό μας κεφάλαιο εμπειρίας.

Δεν πρέπει να κάνουμε το ίδιο λάθος: να γίνουμε ευχάριστοι. Τώρα είναι η ώρα να σχεδιάσουμε τις τομές και να χτίσουμε τις συμμαχίες για το αύριο αφήνοντας για τους ιστορικούς την συζήτηση για το χθες. Αφού κοιτάξουμε μπροστά, μπορούμε να προχωρήσουμε και μπροστά.

Με γνώμονα

  • την αξία και όχι τη διάκριση βάσει εισοδήματος,
  • την ανάδειξη της αριστείας και όχι την επιβράβευση των μεθοδεύσεων,
  • την ισονομία και όχι το δίκιο του ισχυρού,
  • την ελπίδα και την προοπτική και όχι τη διατήρηση της βολής της παραμονής του status quo,
  • την αποτελεσματική διοίκηση και όχι την απαξίωση του κάθε τι δημόσιου.

Η ελπίδα για το αύριο είναι το σχέδιο για το μέλλον. Ένα σχέδιο αξιοπιστίας, ευθύνης και ειλικρίνειας για να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε.