Δείτε το ‘Αρθρο στην VORIA.GR ΕΔΩ
Τώρα που η σκόνη κάθισε θεωρώ ότι με μεγαλύτερη ωριμότητα μπορούμε να τοποθετηθούμε για όλα αυτά που συνέβησαν στα σχολεία μας τις τελευταίες δύο εβδομάδες.
Αναμφίβολα η ύπαρξη πατριωτικών αισθημάτων σε έναν λαό είναι στοιχείο συνοχής και αυτοπεποίθησης. Έχει αξία όμως να γίνει ξεκάθαρος διαχωρισμός μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού, διότι πολλές φορές η διολίσθηση στον δεύτερο είναι εύκολη και συντελείται ανεπαίσθητα και σταδιακά.
Το τελευταίο διάστημα στα εθνικά θέματα υπήρξαν εξελίξεις και η αίσθηση που έχει απομείνει ως επίγευση είναι αυτή μίας διαρκούς εγρήγορσης. Οι πάγιες εντάσεις με την Τουρκία, η περίπτωση του ομογενή στην Αλβανία και κορωνίδα όλων η συμφωνία των Πρεσπών με το ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας, έρχονται σε μία κοινωνία που νιώθει ηττημένη στο οικονομικό πεδίο, με χαμηλές προσδοκίες ανάταξης και ευημερίας.
Οι παγκόσμιες και ευρωπαϊκές εξελίξεις αποκωδικοποιούνται ως ένα πεδίο διαρκών κινδύνων και επισφάλειας και μοιραία δημιουργούν συνθήκες εσωστρεφείας και συσπείρωσης γύρω από βασικές έννοιες που νοηματοδοτούν τη ζωή του ατόμου. Οικογένεια, κράτος – έθνος, στρατός, ασφάλεια, εθνικά δίκαια, ταυτότητα.
Σε αυτό το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο είδαμε να αναπτύσσεται μία κινητοποίηση μαθητών και εφήβων για τη Μακεδονία. Καταλήψεις και μικρές πορείες έλαβαν χώρα σε πολλά σχολεία της χώρας εγείροντας όμως πολλά ερωτηματικά.
Είναι αυτού του είδους η πολιτικοποίηση και ο ακτιβισμός του παιδιού και του εφήβου επιθυμητή; Πριν αποκτήσει μία συναισθηματική και γνωστική συγκρότηση, με ακατέργαστες μόνον προβολές και εικόνες, η κατάληψη είναι θεμιτός τρόπος αντίδρασης; Και κατά πόσον μία τέτοια πρωτοβουλία είναι αυθεντικό προϊόν των μαθητικών συλλογικοτήτων και όχι αποτέλεσμα χειραγώγησης από ομάδες που επιδιώκουν συστηματικά τη διείσδυση σε αυτά τα «μελλοντικά» εκλογικά κοινά; Επιθυμούμε ο νέος και η νέα, από τα σχολικά του ακόμη χρόνια να στρατεύεται ιδεολογικά και να δρα ακτιβιστικά, στις παρυφές του νόμου και με επιπτώσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία;
Πέραν όμως αυτού, συνθήματα όπως «η Δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία» θα πρέπει να μας αφυπνίσουν. Ποιος είναι αυτός που ονοματίζει ως εχθρό του έθνους και της ελληνικότητας της Μακεδονίας τη Δημοκρατία; Αυτά τα συνθήματα, αυτά τα πλακάτ, είναι καρπός του προβληματισμού των μαθητών ή ομοιάζουν με πολιτικό λόγο συγκεκριμένων πολιτικών και κομματικών χώρων; Υποδόρια μπαίνει στο παιχνίδι το μίσος για τη δημοκρατία και η ρητορική περί προδοτών και εχθρών του έθνους. Εθίζονται οι έφηβοι σε έναν λόγο καταφανώς αντιδημοκρατικό, ωθούνται σε μορφές πάλης και σε ιδεολογικοπολιτική στράτευση χωρίς τα εχέγγυα της συνειδητής επιλογής και της στάθμισης των αποφάσεων.
Συμπληρωματικά, διαλύεται το σχολείο καθώς μετατρέπεται από πυρήνας της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε φυτώριο στρατολόγησης στελεχών από κομματικούς χώρους αμφίβολης δημοκρατικότητας. Σε μία ήδη προβληματική παιδεία, που δεν έχει καταφέρει να συγχρονιστεί με τις ανάγκες των καιρών, καθώς ταλανίζεται από κυβερνητικούς πειραματισμούς και υποχρηματοδότηση, προστίθενται προβλήματα άλλης τάξης με ορατό κίνδυνο την πλήρη απαξίωση και εν τέλει διάλυση με προσχηματική λειτουργία και αποτελέσματα.
Το δημόσιο σχολειό, είναι ο θεσμός της Δημοκρατικής Πολιτείας που έχει θεμελιώδη ρόλο στη ζωή του ατόμου. Σε αυτό απευθύνεται η μεγάλη μάζα του ελληνικού λαού για να μορφώσει τα παιδιά της και να τα προετοιμάσει για τη μελλοντική τους σταδιοδρομία. Από αυτό οι νέοι αποκτούν τις πρώτες βασικές γνώσεις για την οργάνωση της κοινωνίας, την Ιστορία. Η ελληνική οικογένεια μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία φιλοδοξεί – όπως δεκαετίες τώρα – να θέσει σε λειτουργία το ασανσέρ της ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας και τα παιδιά της να καταφέρουν να ζήσουν καλύτερα από την ίδια. Το δημόσιο σχολείο – αταξικό και δημοκρατικό – οφείλει στην εκκίνηση να παρέχει σε όλους τις ίδιες δυνατότητες ανέλιξης. Αυτός είναι ο ρόλος του, αυτός είναι ο στόχος. Ο,τιδήποτε παρεκκλίνει ή δυσχεραίνει αυτό το στόχο θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με καχυποψία.
Εν τέλει, αν το κοινό αίσθημα αλλά και η ιστορική αλήθεια τάσσονται ενάντια σε μία επιλογή της παρούσας κυβέρνησης σε ένα εθνικό ζήτημα – είναι αναφαίρετο το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Όχι όμως εντός του οργανωμένου σχολικού περιβάλλοντος, όχι όμως με τακτικές χειραγώγησης μαθητών και παιδιών, αν αυτό πράγματι συμβαίνει. Η απαιτούμενη μαζικότητα από τους διαμαρτυρόμενους ας επιτευχθεί με άλλον τρόπο. Διότι η Μακεδονία είναι ελληνική αλλά οι Μακεδόνες είναι δημοκράτες, μορφωμένοι και φιλοδοξούν να αποκτήσουν τις απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητες ώστε να ενταχθούν στο απαιτητικό, ανταγωνιστικό και εν πολλοίς παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.